نامت که می آمد….

نامت که می آمد غرق عشق و تاسف و اشک میشد.

نامت که می آمد یاد مردانگی می افتاد و ایثار و قدرت.

نامت که می آمد یاد جفا و ظلم زمانه می افتاد و یاد نامردمی ها.

نامت که می آمد به آ‌رامی خیسی اشک گونه اش را پاک میکرد تا کسی نداند که او هم میگرید.

نامت که می آمد او پر میشد از حسی احترام آمیز.

نامت که می آمد او حس میکرد حس زیبای غروری سرافراز را.

نامت برای او یادآور همه خوبی ها بود و پاکی ها.نامت برای او یادآور همه زیبایی ها بود .

نامت برای او همچون اسطوره ای بود از مقاومت و جوانمردی.

زمان گذشت….

زمان که میگذرد نامها مفهوم خود را از دست میدهند.مفهوم ها نام خود را از دست میدهند و انسانها باورها و اعتقاداتشان را…

حالا امسال دوباره هنگامه حضور توست اما او برایش مهم نیست.او به تو فکر میکند اما بدون هیچ حسی.او از تو میشنود بدون پر شدن از حس  ایثار٬ جوانمردی٬ غرور٬ جفا و مظلومیت.

امسال باز آمدی.

نامت هنوز همان است: «حسین»…

اما دیگر همان نیستی.او تو را در پس لایه های انبوه سوالات و بی تفاوتی ها گم کرده.

صدای دسته هایی که ادعا میکنند برای تو به راه افتاده اند را میشنود اما اشک بر گونه اش نمینشیند.میشنود اما این بار میگوید ابله ها…

این بار خلوص عزاداران را نمیبیند.این بار تنها چشم چرانی پسرها و ناز و غمزه های دختران را میبیند و کوچه های تاریک را که مامن دخترکان و پسرکان سیاه پوش تن طلب شده.

این بار صدای هر نوحه خوانی را میشنود سعی نمیکند گوش کند شاید که یکی از میان همه حرف درست بزند.این بار همه را به یک چشم میبیند.نمیخواهد صدای یک نفرشان را هم بشنود.

این بار در کمال آرامش ماهواره را روشن میکند و آهنگ گوش میدهد.بی ترس.بی عذاب وجدان…

این بار دلش به حال حسین نمیسوزد.میداند که حسین برای آنچه به او گفته اند به کربلا نرفته.دلش نمیسوزد چون در انتخاب آگاهانه قدرت نهفته نه دلسوزی.دلش نمیسوزد برای دستهای بریده عباس. فکر میکند از کجا معلوم؟به حال تیر سه شعبه زهرآگین بر گردن علی اصغر.از کجا معلوم؟به حال قاسم نمیسوزد.به حال سکینه و رقیه نمیسوزد.یادش می آید چه بسیار دخترانی که در همین امروز ما بدتر به سرشان آمده اما چون دختر امام نبوده اند کسی یادشان نیامد که کودک نحیف چگونه تحمل کند بار سنگین درد را.چه بسیار ظلمی که بر انسانهای همین دوره روا داشته میشود و کسی نمیگوید چرا.یا میگویند و صدایشان به جایی نمیرسد.

چرا حسین؟؟؟

مگر ما مظلوم نداریم؟(یاد حر می افتد که به ناگاه پاک شد و کشته و یاد مثالهای حرگونه اکنون می افتد)

چرا حسین؟؟؟

چون امام بود؟؟؟(یادش می آید که همیشه سید بودن مزیت بوده و او از کودکی به سیدها حسودی اش میشده)

چرا حسین؟؟؟

او  تکرار میکند چرا حسین و این سوال مانند خوره مغزش را میخورد.

او که کنارش مینشیند میپرسد چرا حسین؟؟؟

ردیف میکند همه داستانهای کربلا را و او میگوید از کجا معلوم؟؟؟

او نمیداند از کجا معلوم.او نمیداند و به آرامی ماجرای حسین را از معادلات زندگی اش حذف میکند.او میداند که چنین چیزی نمیخواهد.او میداند که دلش اسطوره نمیخواهد.او میداند که دلش اسطوره مشکوک نمیخواهد.او میداند که دلش کسی را میخواهد که برای خودش اسطوره شود.او میداند که دلش دیگر هوای گریه ندارد این روزها.

او میداند که چیزی عوض شده این روزها و او به آرامی به حس جدید مجال خودنمایی میدهد.باشد که این ویرانگری چیزی را بسازد…